.
.
बस स्टाप वर भेटीन
बघ वेळेवरती येशील
ती मोरपंखी रंगाची
सुंदर साडी नेसशील
.
मग नेहमीसारखे
शेवटचा स्टॉप घेऊ
बसमध्ये मनसोक्त
सगळं बोलून पाहू
.
एकच डेयरी मिल्क
दोघ दोघं खाऊ
हृदयाच्या ठोका चुकवू
हातात हात घेऊ
.
परतताना हळूच पत्र
हातामध्ये ठेव
पुन्हा डोळेभरून बघ
डोळ्यात आणून जीव
.
सोवानिवृत्ती साठीचे वय
आज बाजूला ठेऊ
आपण नवरा बायको
हेपण विसरून जाऊ
.
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा
ही कविता वाचून तुम्हाला कसे वाटले? पटली का? काही जुने अनुभव ताजे झाले का? आवडली का? तुम्हाला पण काही लिहावेसे वाटले का? इथे तुमचा अभिप्राय लिहून जा: