शुक्रवार, १२ जुलै, २०१३

ऋण

त्या दिवशी
त्या धुंद मिठीत
तू ओठांचे अर्धेच भास ठेवून गेलेलीस
ते भास घेऊन
मी काळवाटेवर
अजूनही त्याच ग्लानीत जगतो आहे
कोण्या एका वळणावर पुन्हा
आपली भेट होईलच
तुझ्या ओठांचे
ऋण फेडण्यासाठी
हा ध्यास नाही
हा विश्वास आहे
कारण..
दोघांनाही सारखेच वाटणे
इच्छेला विश्वासात बदलत असते

~ तुष्की
नागपूर, १२ जुलाई २०१३, ११:००

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

ही कविता वाचून तुम्हाला कसे वाटले? पटली का? काही जुने अनुभव ताजे झाले का? आवडली का? तुम्हाला पण काही लिहावेसे वाटले का? इथे तुमचा अभिप्राय लिहून जा: