गुरुवार, १९ ऑक्टोबर, २०१७

कितीदा सांगतो

मनाने मी तुझा होतो तुझ्या लक्षात आले ना
तुझे होते जरी सारे तुला तेव्हा मिळाले ना
.
तुला भेटायचे होते तुला सांगायचे होते
किती ते व्हायचे होते तरी काहीच झाले ना
.
मनाला मी कितीदा सांगतो जाऊ पुढे आता
तुला मन भेटले होते तिथुन काही निघाले ना
.
सकाळी हाकले ते आठवांचे गोजिरे पिल्लू
अता त्याच्या विना माझ्या मनाचे पान हाले ना
.
कितीदा फोन झाले पण तुझ्या स्पर्षामधे जादू
हृदय हट्टी असे त्याला तुझा आवाज चाले ना
.
तुष्की नागपुरी
नागपूर, २५ जुलै २०१७, २०:००
(कविता रसिक मंडळींचा दीपावली गझल विशेषांक २०१७)

मंगळवार, १९ जानेवारी, २०१६

करून बघ

करायची ईच्छा आहे? मग
एकदा करून बघ.
 .
जमले नाही तर शिकायला मिळेल
कसे करायचे नाही ते नेमके कळेल
नोंद घे आणि पुढे चल
आशेची ज्योत असूदे प्रबल

 .
दम घे पण थांबून जाऊ नकोस
जमणारच नाही समजून भिऊ नकोस
पुन्हा उठ पुन्हा चालायला लाग
नव नव्या पद्धतींच घे माग
 .
विश्वास ठेव तुला नक्कीच जमेल
जुन्या पद्धतीने नाही जमले, नव्या पद्धतीने जमेल
तू घडव जिद्दीने नवी वाट
जागा रहा मिळेलच तुझी पहाट
 .
तुष्की नागपुरी
नागपूर, १९ जानेवारी २०१६, १०:००

मंगळवार, २२ सप्टेंबर, २०१५

क्रेडिट

अमुक दोष टाळावा म्हणुनी
खड्यास आपण स्वीकारावे
कुणीतरी सांगितले म्हणजे
उगाच डोके शिणून जावे
.
यश आले की म्हणतिल सगळे
खड्यांमुळे हे तुम्हा मिळाले.
अपयश येता म्हणतिल ते की
गंडांतर ते लहान झाले.
.
अपुल्या सुखदु:खाला आपण
अभिमानाने स्वीकारावे.
त्याचेही क्रेडिट एखाद्या
खड्यालाच का घेऊ द्यावे?
.
इतरांनी त्यांच्या श्रद्धेने
कितिही बोटे भरून घ्यावी
मजला वाटे सुखदु:खाची
निर्मळ सरिता मला मिळावी
.
बोट मोकळे मीहि मोकळा
अपयश वा यश येवो भेटी
मिळायचे ते मिळो बापडे
कर्तुत्वाने अपुल्या हाती
.
तुष्की नागपुरी
२२ सप्टेंबर २०१५, ०८:००

(जाती: पादाकुलक - मात्रा १६)

रविवार, १ फेब्रुवारी, २०१५

वेडा कवी

.
सुर्व्यांसारखे
कारखान्यात खपलो नाही
त्यांच्यासारखी चळवळ तळमळ
शब्दांना येणार नाही
ईंदिरा, निरजा
यांच्याप्रमाणे स्त्री जन्मात
आलो नाही
तितक्या प्रखर स्त्रीजाणीवा
माझ्या शब्दांना कळणार नाही
ढसाळांसारखा
दलीत मानल्या जाणाऱ्या समाजात
जन्मलो नाही
तेव्हा विद्रोह आणि दलीत वेदना
तेवढ्या उफाळून
माझ्या शब्दात उतरणार नाही
बऱ्यापैकी ठीकठाकच घरात जगलो
म्हणून भीषण दारिद्र्य
स्वानुभवाने मांडू शकणार नाही
शेवाळकर, द.भि सारखे शब्दप्रभूं
कवी म्हणून काही लोकांस अमान्य आहेत
इथे माझ्या कवितांचा वेगळा ठसा
शैलीही नाही
तेव्हा मला कदाचित लोक
कवी सुद्धा मानणार नाहीत
पण..
कधी कधी खूपच हळवं होतं मन
सैरभैर होतं
आणि शब्दांना अनामिक
वळण लागतं लय येते गंध सुटतो
आणि जे काही लिहिल्या जातं
तिला मी कविताच मानतो
ती मला आनंद देते
जग विसरायला लावते
आणि जगण्याची नवी उमेद देते
मी कुणाला कवी वाटलो नाही
तरी मी स्वतःला कवीच म्हणतो त्यावेळी
एक वेडा कवी !
.
तुष्की नागपुरी
नागपूर, ११ जानेवारी २०१५, २०:३०

सोमवार, ८ डिसेंबर, २०१४

काच

.
माझ्या बाईकच्या
मागच्या सीट वर बसून
मला घट्ट बिलगली होतीस
तेव्हाच..
एक अनामिक नातं
वेगवान वाऱ्यावर लिहिलं होतंस
.
परिस्थितीच्या काचेवर
एकाबाजूने मी हात ठेवताच
दुसऱ्याबाजूने तू
बोटाला बोट मिळवून हात ठेवला होतास
पाणीदार डोळ्यातून
किती बोलली होतीस
तेव्हाच एक धागा विणला गेलेला
त्या काचेच्याही आरपार
.
कीतीदातरी
प्रत्यक्ष आणि फोनवरही
निशब्दातच..
बोललीस माझ्याजवळ
तेव्हा
त्याच नात्यामुळे
त्याच धाग्यामुळे
सहज पोहोचलीस खोल मनात
तुला कळतच असेल, हो ना?
.
(देवाशिषच्या कविता, तुष्की, नागपूर)
१२ एप्रिल २०१४, ०५:००
+९१ ९८२२२ २०३६५


शुक्रवार, १७ ऑक्टोबर, २०१४

सख्या सजणा

तुझ्या नजर मिठीत, ऊब हिवाळी उन्हाची
तुझी ऊब पांघरावी, भीड नकोच जगाची
.
तुझे रोखून बघणे, काळजाचे करे पाणी
तुला बघावे वाटते, पण बघेल का कोणी?
.
झुकवते पाणण्यांना, अशी लाज वाटू येते
माझे मनातले सारे, तुला कळेल कधी ते?
.
तुला पाहिल्या पासून, जग तुझे तुझे सारे
लपवुन ठेवलेले, बघ तुझे तुझे सारे
.
बघ तुझे तुझे सारे, जपलेले किती वर्ष
आसुसली शबरी ही, कधी होई राम स्पर्ष
.
तुझी पाहून भरारी, मला वाटते कौतुक
तुझ्या मनात रहावे, इतकीच इच्छा एक
.
इतकीच इच्छा एक, माझ्या भाबड्या मनाची
तुझ्या नजर मिठीत, ऊब हिवाळी उन्हाची
.
तुष्की नागपुरी
नागपूर, १७ ऑक्टोबर २०१४, १५:००

सोमवार, २९ सप्टेंबर, २०१४

झील

तूम फूल हो तुम बाग हो
तुम हो बलाकी जादूगर
तुम धूप हो तुम छाँव हो
तुम झील हो तुम्ही सागर
.
तुम जुल्फ की घनी रातें
तुम मुस्कराता उजियारा
तुम खुशबू पहले बारिश की
तुमको देखे वो दिल हारा
.
तुम हुस्न का नया परचम
तुम हो बलाकी अलबेली
नाराज़ फरिश्ते फिरते हैं
उनकी अदा तुमने ले ली
.
तुष्की नागपुरी
नागपूर, २६ सप्टेंबर २०१४, २३:३०

शुक्रवार, २५ एप्रिल, २०१४

तुझी आठवण....

तुझी आठवण येते
कासाविस होतो जीव
तुझ्या निर्व्याज प्रेमाची
क्षणाक्षणाला जाणीव
.
तुझी आठवण येते
घर टाकताच मागे
पुन्हा परत येण्याचे
वेध निघताच लागे
.
तुझी आठवण येते
श्वासा श्वासाला सदैव
जरी क्रमप्राप्त मला
लागे कामावर जावं
.
तुझी आठवण येते
तीच मला बळ देते
माझ्या दिवसाचा ताण
सहज शोषून घेते
.
~ तुष्की,
वाशिंग्टन, २५ एप्रिल २०१४, ०४:००

बुधवार, १६ एप्रिल, २०१४

प्रभाव

पाणी वाहतच जाते, त्याला अडवले तरी
त्याला जागा मिळताच, पुन्हा वाहत जाई
त्याचा स्वभाव कधिही, विसरत नाही पाणी
कोणी काही केले त्याचा, विरस होत नाही
.
पाण्यासारखा असावा, माझा अटळ निर्धार
परिस्थितीला शरण, स्वभाव नको माझा
माझा प्रभाव असावा, उत्तरात रमणारा
समस्याच मांडणारा, प्रभाव नको माझा
.
माझा स्वभाव असावा, सदा प्रकाश देण्याचा
किती अंधार आहे हे, कधी मी पाहू नये
कृती कृतीत असावे, मूळ तत्वांचेच भान
माझी कृती भावनेच्या, आहारी जाऊ नये
.
नको प्रभाव कुणाच्या, खूप प्रेम करण्याचा
नको द्वेषाचा असर, माझ्या वागण्या वर
माझ्या हातून घडावे, जे जे बरोबर आहे
जग फुलूनिया यावे, जिथे घडे वावर
.
~ तुष्की,
वाशिंग्टन, १६ एप्रिल २०१४, ०६:००

काटा रूतलाय खोल

काटा रूतलाय खोल
जरी मागितला नाही
काटा रूतलाय जरी
माझा काही दोष नाही

काटा रूतलाय खोल
चालणेच झाला दोष
मला भुलावत होते
पाना फुलांचे आमिष

काटा रूतलाय खोल
वाटे निघू नये आता
आत राहूनही त्रास
जीव जाईल निघता

काटा रूतलाय खोल
म्हणूनच मी जागतो
माझ्या मागून येणाऱ्या
साठी फुले मी मांडतो

काटा रूतलाय खोल
कदाचित याच साठी
वेदनेतून फुलावी
अमृताची गाणी ओठी

~ तुष्की,
वाशिंग्टन, १६ एप्रिल २०१४, ०४:००

बुधवार, ९ एप्रिल, २०१४

सागर

जेव्हा आपले श्वास
परस्पर गुंतले होते
आणि ओठ बुडाले होते
अनामिक सोहळ्यात
जेव्हा वेळ थांबून गेली होती
भान हरवलेले होते
बोटे अडकली होती
घनदाट केसांच्या जाळीत
मला सांग
तेव्हाचे माझे तुझे अस्तित्व
वेगळे काढता येईल का?
ते तर अद्वैत होते
माझ्याही पलिकडले
तुझ्याही पलिकडले
ते एक वेगळेच
अस्तित्व होते
आवेग ओसरल्यावर
ती पावसाची सर होती असे वाटतेय
आपण एकमेकांकडे चिंब भिजल्या नजरेने
बघतोय..
आणि पुन्हा
ते स्वतंत्र अस्तित्व सहन न होऊन
पुन्हा आवेग होतोय
एकमेकात मिसळून जाण्यासाठी
कायमचे...
नदी सागरासारखे
तुला एक सांगू
सागराला आपण कधी एकटे पाहिलेलेच नाही
हे जे दिसते ते तर
नदीशी एक झाल्यावर जन्मलेले
त्याचे नवे अस्तित्व आहे बघ!

~ तुष्की, नागपूर
०९ एप्रिल २०१४, ०७:४५
वर्नान हिल्स

बुधवार, २२ जानेवारी, २०१४

आलं पाहिजे

डोंगर होता आलं पाहिजे
पाय जमिनित घट्ट रोवून
येणाऱ्या प्रत्येक वादळाला
आव्हान देता आलं पाहिजे
डोंगर होता आलं पाहिजे

डोंगर होता आलं पाहिजे
जमिनिवर राहून देखिल
महत्वाकांक्षेचं बोट
ढगात नेता आलं पाहिजे
डोंगर होता आलं पाहिजे

डोंगर होता आलं पाहिजे
थकल्या भागल्या जीवाला
आश्वासक उब देत
कुशीत घेता आलं पाहिजे
डोंगर होता आलं पाहिजे

डोंगर होता आलं पाहिजे
पावसाला अंगाखांद्यावर
खेळवून सागराकडे
सोडून येता आलं पाहिजे
डोंगर होता आलं पाहिजे

~ तुष्की
नागपूर, २२ जानेवारी २०१४, ००:३०

रविवार, २९ डिसेंबर, २०१३

रसिक

मी माझ्या निवांत समयी
टिव्ही रेडियोच्या
गोंगाटापासून दूर
नेहमीच्या अभ्यासिकेत
हळव्या मनाने काढून
वाचतोय ही
जिप्सी मधली पाडगावकरांची कविता
कितव्यांदा ..
ते आठवत नाही..
... तरीही ती नवीनच वाटते
आनंद होऊन पुन्हा मनात दाटते

तश्याच कविता
लिहून जाव्यात वाटते मला
ज्या कविसंम्मेलने
किंवा गीतांमधे गाजणार नाहीत
कदाचित...
पण माझ्यासारखाच कोणी
एक रसिक
घेऊन बसेल उद्या
त्याच्या खास जागेत
सर्व गोंगाटांपासून दूर
.. पुन्हा एकदा वाचण्यासाठी
अगणीत वेळा वाचून झाली असेल
तरीही...
पुन्हा मनापासून..

~ तुष्की, नागपूर
२९ डिसेंबर २०१३, १९:३०

रविवार, २२ डिसेंबर, २०१३

पाऊस

व्याकुळल्या बीजासाठी
तू चैतन्याचा हात
रूजण्याच्या महोत्सवाची
तू गंधमयी सुरवात

तू त्याच्या स्नेहसुधेच्या
अभिषेकाचे आवर्तन
बुजणाऱ्या तृणपात्याला
तू जगण्याचे आमंत्रण

तू आठवणींचा साठा
हळवी भासांची भुरभुर
तू ओढ सागर गहिरी
भेटाया उत्कट आतुर

~ तुष्की
नागपूर, २२ डिसेंबर २०१३, १७:५०

गुरुवार, १९ डिसेंबर, २०१३

चेहऱ्याचा चंद्र

(साचा: विल'नॅल)

तुझे मोकळे मोकळे केस ओले
पहाटेस आली रया उत्सवाची
तुला पाहताना मन चिंब झाले

जपण्यास क्षण केवढे मिळाले
अरे दृष्ट काढा अश्या वैभवाची
तुझे मोकळे मोकळे केस ओले

एका क्षणी भान हरपून गेले
सर कोसळावी जशी पावसाची
तुला पाहताना मन चिंब झाले

इंद्रधनू थेंब थेंब सजलेले
काय ऐट केसांमधल्या थेंबाची
तुझे मोकळे मोकळे केस ओले

उर पोखरती मदनाचे भाले
गोरीमोरी झाली दशा माणसाची
तुला पाहताना मन चिंब झाले

चेहऱ्याचा चंद्र केस ढग झाले
धुंद चांदण्यात मजा जगण्याची
तुझे मोकळे मोकळे केस ओले
तुला पाहताना मन चिंब झाले

~ तुष्की
नागपूर, १९ डिसेंबर २०१३, २१:४०

रविवार, ८ डिसेंबर, २०१३

अज्ञात कवी

मी लिहेन केव्हातरी
एक कविता
जी लोकांच्या मनाचा
वेगळाच ठाव घेईल

चिरून काढेल जी
वाचकाचे अंतरंग
आणि ती कविताच
माझी ओळख होऊन जाईल

ही कविता मला घेऊन जाईल
वाचकप्रसिद्धीच्या ढगात
माझ्या लिखाणाचा ठरेल ती
वळण बिंदू!!

हिच्या प्रभावामुळेच
मग लोक माझ्या
जुन्या कवितांनाही वाचू लागतील
समजून घेऊ लागतील, दादही देतील

ती कविता माझ्याने
लिहून होई पर्यंत
कदाचित मी एका मोठ्या जगासाठी
अज्ञातच राहीन.

अश्याच अनेक अज्ञात कवींप्रमाणे
ओळख नसलेला कवी.

[कणा कवितेने मला कुसुमाग्रजांचे वेड लावले, प्रेम म्हणजे सेम असतं या कवितेने पाडगावकरांचे वेड लावले, बघ माझी आठवण येते का आणि गारवा ने सौमित्र चे वेड लावले, पुसणारं कोणी असेल तर या ओळींनी चंद्रशेखर गोखलेंच्या प्रेमात पाडले, इतकेच मला सरणावर जाताना कळले होते या ओळींनी मी सुरेश भटांवर फिदा झालो, ती गेली तेव्हा रिमझिम पाऊस निनादत होता या ओळीने ग्रेस च्या प्रेमात पडलो, श्रावणमासी ने बालकवी, चाफा बोलेना ने भारातांबे, अरे संसार संसार ने बहिणाबाईंना ओळखायला लागलो, अशी किती उदाहरणे देऊ जिथे काही ओळींनी कवीच्या प्रेमात पडायला झाले आणि मग त्या कवीच्या सगळ्या कविता शोधून वाचायचे वेड लागले]

~ तुष्की
नागपूर
८ डिसेंबर २०१३, २३:००

गुरुवार, २८ नोव्हेंबर, २०१३

कविता

एक कविता आहे
मनात दडून बसलेली

तिची वाट पाहत
मी कल्पनेचे दार उघडेच ठेवतो
भावनांना डचमळू देतो
आणि शब्दांचे झरे वाहत राहू देतो

जे जे सुचेल ते
लिहीत जातो कागदावर
मग वाचतो ती कविता
छान असते ती
पण जिची वाट पाहतोय
ती अजून आलेली नसते

पण मला माहिताय
कोणत्यातरी कल्पनेचे बोट धरून
भावनेच्या कोणत्यातरी पदरात दडून
शब्दांच्या कोणत्यातरी ओघात
ती नक्की येईल
मला भेटायला

मला लिहित राहायला हवे
तिच्यासाठी तरी
मला लिहित राहायलाच हवे.

~ तुष्की
नागपूर
२८ नोव्हेंबर २०१३, २१:२०

मंगळवार, १० सप्टेंबर, २०१३

अशी सावळी आहेस

(छंद: पादाकुलक)

हृदयामध्ये ठसावी, अशी सावळी आहेस
रणरण शांत व्हावी, अशी सावळी आहेस

सावळ्या रंगांमधेही, कितीकिती तरी छटा
त्यातही उठून यावी, अशी सावळी आहेस

गोड सहज सोज्वळ, तुझ्या रंगाचाया बाज
जिथे थबकेल कवी, अशी सावळी आहेस

स्वप्नामधून पाहिली, किती तरी तरूणांनी
जीवनात तीच हवी, अशी सावळी आहेस

तुष्की एकटाच नाही, तुझ्या रंगावर फिदा
देव यक्ष आस लावी, अशी सावळी आहेस

~ तुष्की
नागपूर, १० सप्टेंबर २०१३, ०७:५०

सोमवार, २६ ऑगस्ट, २०१३

जगावे कसे

(छंद: घनाक्षरी)

नको होईल जगणे, वीट येईल स्वतःचा
तरी पुढे जात रहा, माघार घेऊ नको

अन्याय जिंकेल जेव्हा, न्याय दिसणार नाही
लढत रहा जिद्दीने, लाचार होऊ नको

प्रश्न छळतील जेव्हा, उत्तरे ना मिळतील
प्रकाशाचा दूत हो तू, अंधार होऊ नको

जगणे मिळाले तसे, जगावे कसे कळेल
कसे होईल ही भीती, मनात ठेऊ नको

~ तुष्की
नागपूर, २६ आगस्ट २०१३, ००:००

शुक्रवार, २३ ऑगस्ट, २०१३

कविता

(छंदः रोहिणी)

पाणावेल पापणी
जिला वाचताक्षणी
कविता लिहाया घ्यावी
हृदयाची लेखणी

मुक्त असे असूदे
छंद वाली असूदे
कशीही असली तरी
मनामधे ठसू दे

मनातून असावी
आरपार घुसावी
वाचताना शहारून
यावे अशी डसावी

अनुभव हळवे
किंवा स्वप्न हिरवे
शब्दाशब्दातून क्षण
मोहरून निघावे

~ तुष्की
नागपूर, २३ आगस्ट २०१३, १०:००